เกือบเป็นที่สุดท้าย #กฤษเวิลด์

     ไม่ว่าใครก็อยากเป็นที่หนึ่งในทุก ๆ เรื่อง แต่สำหรับเด็กน้อยคนหนึ่งสมัยประถมสี่ แทบไม่รู้ หรือเคยสัมผัสกับความอยากได้ อยากเป็นที่หนึ่ง หรือจริง ๆ แล้วไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าจะเป็นที่หนึ่งไปเพื่ออะไร แต่การที่ไม่ได้เป็นที่หนึ่ง แน่นอนว่าก็มีอีกหลาย ๆ คนเป็นที่สอง และตามลำดับกันไป

     สมัยประถมสี่ของเรา หรือของทุกคน เป็นวัยที่กำลังเล่น แต่กับหลาย ๆ คนที่เราเห็น ก็ต้องเรียน และเรียนพิเศษ สำหรับเราแล้วด้วยครอบครัวฐานะปานกลาง ไม่เคยเลย ไม่เคยสัมผัสการเรียนพิเศษ ที่สำคัญไม่ได้เป็นคนฉลาดเรียนเลย แต่สิ่งที่แตกต่างของเรา คงเป็นการทำกิจกรรมอะไรก็ได้ ที่ได้เรียนน้อย ๆ ก็คงเป็นความแตกต่าง ที่ไม่แตกแยกกับใคร เพราะเราเองก็เป็นเราแบบนี้ เล่นกีฬา ทำกิจกรรม ที่เพื่อนผลักให้ออกไปตลอด

     ความทรงจำสมัยประถมสี่ที่ไม่เคยลืม คงเป็นการเรียนที่มองย้อนกลับไป คือ เป็นการเรียนที่แย่ที่สุดละ เพราะอะไร ? ก็เป็นเพราะสอบไล่ได้ลำดับที่ 49 จากนักเรียนทั้งห้อง 50 คน ก็ยังโชคดีที่ได้ลำดับเกือบสุดท้าย เพราะเพื่อนที่ได้ลำดับที่ 50 ไม่ได้มาสอบ เนื่องจากหกล้มแขนหัก

     อ่านดูแล้วคงคิดว่า ไม่ได้เป็นเรื่องที่น่าชมเชยอะไร แต่รู้มั้ยว่า พ่อแม่ไม่เคยว่าอะไรเลย กลับไปบ้านพร้อมกับสมุดพกฟังผลสอบคู่ใจ เดินชิวกลับบ้าน ได้แต่รอยยิ้มแบบแห้ง ๆ จากสมาชิกในบ้าน ดูแปลกมากที่บ้านเราไม่ได้ใส่ใจ หรือสนใจเรื่องผลสอบอะไร แต่เคยได้ยินจากพ่อกับแม่ว่า เรียนไม่เก่งไม่เป็นไร ให้เป็นคนดีก็พอแล้ว

     น่าจะเป็นคำที่ทำให้รู้ว่าประสบการณ์ชีวิตต่าง ๆ ก็เหมือนห้องเรียนห้องหนึ่ง ที่จะทำให้เป็นห้องแห่งความฝัน ได้เจอปรากฎการ์อะไรบางอย่าง ปรากฎการณ์แรงผลักของความรู้สึก ที่ไม่เคยทำให้เกิดการน้อยใจ หรือท้อใจ อันจะทำให้ประพฤติตัวแบบไม่เหมาะสม ก็เพราะพ่อแม่ ครอบครัวเป็นแบบนี้ไง

     แล้วคุณล่ะครับ เคยมีประสบการณ์อะไรที่ทำให้เกือบเป็นที่สุดท้ายหรือเปล่า !!!

#กฤษเวิลด์