วันนี้ที่ล้ม ความเป็นห่วงของแม่ยังเหมือนเดิม
บันทึกไว้จำ
จำได้ว่าตอน ป.4 วิ่งเล่นจนหกล้มที่โรงเรียน พอถึงบ้านแม่ก็ต้องมานั่งทายา นั่งพูดพรึมพรัมนู่นนี่ แต่มือก็ยังนวดให้จนหาย นวดไปบ่นไป วันนี้ อายุก็ไม่น้อย ผ่านมายี่สิบกว่าปี ทันทีที่แม่รู้ว่าล้มจนเจ็บเข่าเพราะหน้ามืด แม่ก็ตาทประกบเพื่อจะดูแผล นวดให้ไม่ห่าง ยาดมที่มีว่าดี ใช้อยู่ก็เอามาวางให้ใช้ ยานวดที่ว่าดีก็เอามานวด ยกให้ลูกไว้นวด ทั้งสิ้นคือของตัวเอง ให้มาก็ไม่มี แม่นวดให้ น้ำตาก็คลอ พูดบ่นเหมือนตอนเด็กๆ ให้ระวังโน่นนี่นั่น ในความรู้สึกต่อให้โตแล้วแค่ไหน ก็ยังเป็นเด็กน้อยสำหรับแม่เสมอ
ทุกครั้งที่ล้มก็ต้องลุกเอง แต่แม่อยู่ใกล้ แม่จะอุ้มให้ลุกเสมอ และคงตลอดไป รักแม่
