"รองเท้าอีกข้างของ มหาตมะ คานธี"

วันหนึ่ง ท่านมหาตมะ คานธีขึ้นรถไฟ

แล้วรองเท้าข้างหนึ่งของท่านหลุดออกจากเท้า

และรถไฟก็เคลื่อนตัวออกไป ท่านไม่สามารถจะลงรถไฟไปเก็บรองเท้าที่หลุดตกไปได้

ท่านมหาตมะ คานธี ก็ถอดรองเท้าอีกข้างหนึ่ง

โยนลงรถไฟไปอยู่ใกล้ๆ กับรองเท้าข้างแรกที่หลุดไป

คนถามท่านมหาตมะว่า...

"ทำไมถึงโยนอีกข้างลงไป"

ท่านตอบว่า..."คนเก็บรองเท้าได้ เขาจะมีได้ครบคู่ เอาไปใช้ประโยชน์ได้"

นี่เป็นเรื่องง่ายๆ ที่ให้อะไรมากมาย

ไม่ใช่เพียงความยิ่งใหญ่ของใจท่านอย่างเดียว

แต่หมายถึงการอยู่ร่วมกัน

การไม่ยึดติดว่าสิ่งนี้คือ "ของเรา-ของเรา" คนเดียว

เพราะบางครั้งขยะของเราอาจคือทองคำของคนอื่นก็ได้...

การให้ที่ยิ่งใหญ่ คือให้โดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน

ให้ด้วยใจที่แสนบริสุทธิ์ เช่นเดียวกับท่านมหาตมะ

ที่ได้ให้...แม้กระทั่งคนที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครจะมาเป็นเจ้าของรองเท้าคู่นั้น

ความสุขที่ได้ให้ มักยิ่งใหญ่กว่าความสุขที่ได้รับเสมอ...