หลวงตากับขอทาน

"หลวงตากับขอทาน"

วัดแห่งหนึ่ง มีชายขอทานพิการเหลือแขนเพียงข้างเดียว เดินทางมาเพื่อขออาหาร และได้พบหลวงตาเซน ผู้เป็นเจ้าอาวาส แต่เมื่อเอ่ยปากขออาหาร หลวงตากลับชี้มือไปยังกองอิฐที่หน้าโรงทานและบอกกับขอทานแขนเดียวว่า "โยมช่วยย้ายอิฐกองนั้นไปไว้ที่หลังโรงทานก่อนเถอะ"

ขอทานแขนเดียวได้ยินดังนั้นก็ไม่ค่อยพอใจ กล่าวว่า "ผมเหลือแขนเพียงข้างเดียวจะย้ายอิฐได้อย่างไร ผมมาขออาหาร หากท่านไม่อยากให้ทานก็ไม่เป็นไร ผมไปขอที่อื่นก็ได้"

หลวงตาเซน ไม่พูดอะไรเพียงแต่เดินไปยกก้อนอิฐโดยใช้แขนเพียงข้างเดียว จากนั้นค่อยกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า "งานประเภทนี้ ถึงมีแขนข้างเดียวก็สามารถทำได้"

ขอทานแขนเดียว ด้วยความหิวและต้องการอาหารจึงได้แต่ทำตาม โดยค่อยๆ ย้ายก้อนอิฐไปยังหลังโรงทาน ทีละก้อน ทีละก้อน ใช้เวลาพักใหญ่จึงย้ายก้อนหินได้หมดกอง

หลังจากนั้นหลวงตาเซน ก็มอบเงินค่าตอบแทนให้กับขอทานจำนวนหนึ่ง ขอทานคาดไม่ถึงว่าจะได้เงิน จึงดีใจมากและกล่าวคำ "ขอบคุณ ขอบคุณ" ไม่หยุด

หลวงตาเซน จึงตอบว่า "ไม่ต้องขอบคุณอาตมา เพราะเงินนี้มาจากน้ำพักน้ำแรงของโยมเอง" ขอทานรู้สึกปลื้มใจมาก ที่ได้เงินจากน้ำพักน้ำแรงของตนเอง จึงเอ่ยด้วยความสำนึกว่า "ผมจะจดจำวันนี้เอาไว้" จากนั้นจึงก้มตัวน้อมคำนับด้วยความสำนึกในบุญคุณ ก่อนอำลาจากไป

ผ่านไปหลายวัน มีขอทานอีกคนหนึ่งเดินทางมาขอทานที่วัดนี้ หลวงตาเซน ก็พาขอทานผู้นี้เดินมาที่หลังโรงทาน และชี้ไปยังกองอิฐและกล่าวว่า "โยมช่วยย้ายอิฐกองนั้นไปยังหน้าโรงทานก่อนเถอะ" แต่ขอทานผู้มีแขนขาครบผู้นี้กลับไม่สนใจคำกล่าวของหลวงตา ได้แต่หันกายจากไปโดยพลัน แบบไม่ค่อยพอใจ

บรรดาพระในวัดเห็นดังนั้นจึงเอ่ยถามหลวงตาเซนว่า "คราวก่อนหลวงตาให้ขอทานย้ายอิฐมายังหลังโรงทาน ทำไมวันนี้กลับคิดที่จะให้ขอทานอีกผู้หนึ่งย้ายอิฐกลับไปหน้าโรงทาน ที่แท้แล้วหลวงตาอยากให้นำก้อนอิฐไปไว้ที่ใดกันแน่?"

หลวงตาเซนตอบพระลูกศิษย์เพียงสั้นๆ ว่า "อิฐวางไว้หน้าโรงทานหรือหลังโรงทานล้วนไม่ต่างกัน ทว่าจะย้ายหรือไม่ย้ายต่างหากที่สำคัญสำหรับขอทานเหล่านั้น"

กาลเวลาผ่านไปนานหลายปี วันหนึ่งปรากฏคนผู้หนึ่งท่าทางภูมิฐานเดินทางมาที่วัด คนผู้นี้มีแขนเพียงข้างเดียว ที่แท้ก็คือขอทานแขนเดียวเมื่อหลายปีก่อน ซึ่งนับตั้งแต่วันที่เขาพบหลวงตาในครั้งนั้น เขาจึงค่อยได้รู้ถึงคุณค่าในตัวเอง จากนั้นจึงหาทางประกอบสัมมาอาชีพที่เหมาะสมกับสภาพร่างกาย จนในที่สุดได้พบกับสำเร็จในชีวิตสามารถสร้างฐานะจนร่ำรวย...ส่วนขอทานที่ไม่ยอมขนย้ายอิฐนั้น ก็ยังคงเป็นขอทานหมือนเดิมเพราะคิดได้แค่นั้นเอง

(เชื่อมั่นในตนเอง รู้คุณค่าในตนเอง และพึ่งพาตนเอง คือคุณสมบัติพื้นฐานที่สำคัญยิ่งในการเป็นมนุษย์)

Cr : เพจ Zen Sukato