ขาดอากาศหายใจ

เมื่อวันที่ 8 กรกฎาคา 2556 เวลา 12.15 - 13.00 น.
เป็นวันที่ผมไม่สบายเป็นวันที่ 5 ติดต่อกัน ด้วยอาการอาหารเป็นพิษ ทำให้มีการการอ่อนเพลีย ไม่สบายเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้หยุดงานก็ยังคงไปทำงานตามปกติ ช่วงเช้าได้มีประชุมกับลูกค้า หลังจากประชุมเสร็จสิ้นก็ได้เข้าออฟฟิตเพื่อไปทำงานต่อ ซึ่งได้เดินทางถึงออฟฟิตเวลา 12.15 น. แต่ด้วยอาการอ่อนเพลียบวกกับไม่สบายจึงกินยาตามที่หมอสั่ง จึงคิดว่าของีบหลับในรถสักครู่เพื่อให้ฤทธิ์ยาหมด ผมจึงหลับแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว หลังจากนั้นเรื่องราวที่กึ่งเรื่องจริง กึ่งความฝันก็เริ่มขึ้น

ผมรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก ไม่สามารถขยับตัวได้แต่นัยตาผมเปิดขึ้นซึ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองขยับไม่ได้ แต่ก็พยายามที่จะยกมือเพื่อประคองคอตัวเองขึ้นมาก่อน สายตาผมมองไปที่กระจกด้านข้าง ทันไดนั้นก็เห็นร่างของผู้หญิงสวมชุดขาวกำลังทำทีท่าเหมือนผลักรถเพื่อให้รถสั่น และผมก็รู้สึกได้ว่ารถโดนเขย่า ผมทั้งกลัว เหงื่อท่วมตัว สั่นไปทั้งตัว ประกอบกับพยายามสวดมนต์แผ่เมตตาทุกทาง นัยสายตาผมก็ยังคงมองเธอ รถถูกเขย่าแรงขึ้นจนผมสามารถขยับตัวได้และสะดุ้งพลวดขึ้นมา พร้อมกับอาการหายใจเฮือกสุดท้าย ผมเหนื่อยมากๆ รวมถึงพยายามรวบรวมความกล้ามองไปที่กระจกอีกครั้ง แต่ก็ไม่เห็นเธอแล้ว ผมกลัวมากๆรีบลงจากรถ รีบวิ่งไปในออฟฟิตทันที

หลังจากเหตุการณ์นี้ผมแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นมาได้ แต่ก็ทบทวนหลายๆอย่าง การที่ผมนอนในรถนานๆประกอบกับอาการเหนื่อยล้า ทำให้ผมขาดอากาศหายใจเฉียบพลันได้ และหากเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง ผมต้องขอขอบพระคุณดวงวิญญาณดวงนั้น ที่ช่วยชีวิตผมไว้ด้วย ผมจะขอแผ่เมตตาให้ท่าน หากท่านตกในที่ทุกข์ก็ขอให้ท่านได้ไปอยู่ในที่สุข แต่หากท่านอยู่ในที่สุขแล้วก็ขอให้ท่านได้สุขยิ่งๆขึ้นไป ขอบคณครับ

#KritWorld